Kerstmis 1963 had Antwerpen de geboorte van een Emmanuel moeten opleveren, maar eigenzinnig zoals altijd was ik er reeds op 10 december. Deze dag werd het begin van een kinderrijk gezin van uiteindelijk 5 jongens en 2 meisjes.
Ma Paulus was een streng Katholiek gelovige huismoeder. Pa Paulus was eerder filosofisch ingesteld en had een passie voor boeken en andere kunst.
Dagbladen en andere tijdschriften verkoop vormde de inkomsten van dit gezin. Naast geld zorgde deze bergen papier ook voor een constante sfeer van informatie.

Ik groeide op zoals gebruikelijk voor mensen. Wat me vanaf kleins af aan als erfenis ten deel viel was enerzijds de passie voor letters (Vader) en anderzijds respect en verlangen naar God (Moeder). Die 2 samen resulteerde al vroeg in een speurtocht naar wat God was. Op mijn 12 jaar had ik zodoende al de Bijbel volledig door gelezen en alles wat mijn Vader hierover in huis had verslonden. Rond deze tijd begon ook het besef dat ik goed en kwaad kende. Zodoende trachtte ik doelbewust het goede te volgen.

Kort na mijn 18e verjaardag bracht dit zoeken en pogen mij echter in conflict met de rest van de familie. Zodat ik in augustus 1983 op eigen benen terechtkwam. De jaren die volgde leerde mij de harde kanten van het leven. Eerst honger en kou daarna de ellende van te veel geld. Steeds bleef ik ook een strijd voeren tegen mijzelf en voor wat ik als God beschouwde. Dit was een nimmer aflatende strijd waarbij er zelden winst werd geboekt.

Ik kwam toen mensen tegen die mij wilde helpen, maar waar ik van dacht dat ze er volstrekt naast zaten. Stel je voor ze vertelde dat ze er zeker van waren om naar de Hemel te gaan. Ze vertelde dat ze van me hielden terwijl ik hen voor leugenaar uitmaakte. En ik weet nog hoe ik lachte toen een van hen, Doris, vertelde dat ze voor mij ging bidden. En een ding vond ik helemaal abnormaal die mensen schenen zelf gelukkig als ze huilden. Hadden ze even geluk dat ik kort daarna een andere buurt opzocht....

In deze buurt leerde ik een meisje kennen met het zuiverste hart ter wereld. Net als mij had ze een hele geschiedenis van zoeken en strijd voor God achter de rug. Hiernaast had ze ook een strijd te voeren tegen de walgelijkheden van deze wereld. Deze strijd had ertoe geleid dat ze toen zwanger was en onder zware druk stond van familie en andere rechtvaardigen om kindermoord te plegen. In volle ellende kwam er toen een jongen ter wereld die Michaël als naam meekreeg. Kort na zijn geboorte werden we met onze drieën 1 gezin voor God en de wereld.

De jaren gingen voorbij, samen worstelde we verder met de wereld en God. Ons Gezin werd groter door nog een jongen, Gabriel. En mijn vrouw werd zwanger van een derde kind. Deze zwangerschap werd een toppunt van ellende. Maanden aan een stuk lag mijn vrouw in bed. Vrienden verlieten ons en schimpte op onze ellende. Een jarenlange kwaal van verstopte neus groeide in dezelfde periode uit tot zware ontstekingen.

In deze periode werd ik de vader van een dochter Annoeska. En kon ik kort nadien het ziekenhuis in voor een operatie. Na deze heugelijke gebeurtenissen kwamen we tot de vaststelling dat we jarenlang tussen en voor mensen hadden geleefd die geen snars interesse hadden in zelfs maar een baby.

Ook God was voor ons iemand geworden die altijd zweeg. We draaiden ons om en probeerde een normaal leven te leiden met mensen zonder God. We bouwden een leven op rond ons werk en Gezin. Dit lukte ons vrij aardig tot een half jaar later kort na Pinksteren 1991. Het begon heel onschuldig. Mijn vrouw kreeg tijdens het winkelen een uitnodiging voor een gratis film. Een film over de bijbel, daar was ik wel voor te vinden.

Die filmavond ging door in een oud magazijn. Ik voelde me al direct in goede conditie. De mensen zongen veel te luid, hun bidden trok op niets. En die vrouw die voor een collecte rondging was zo slim om 2 passen achteruit te gaan als ze mij passeerde. De film zelf was een nogal mysterieus gedoe over Openbaring waar volgens mij niet veel van klopte. Na de film was er koffie en geraakte ik in gesprek met de voorganger (Pastor) van de kerk die de avond organiseerde. Tot mijn verbazing was dit geen bijbelgeleerde noch een of andere theoloog. De man begon gewoon te vertellen over zijn eigen geloof.

Tot mijn grote verwarring kon ik geen enkel zinnig argument gebruiken om hem te weerleggen. Zaken die zo duidelijk waren, als dat een Hel onmogelijk was, vlogen gewoon in brand terwijl hij de heel eenvoudige bijbel verhalen voorlas. Mijn God, besefte ik, die man is daar aan het voorlezen waar ik naar toe ga...

De week die volgde was één grote verwarring, alles wat ik zo zeker wist kwam op losse schroeven te staan. Gelukkig was er na een week een tweede film waar ik en Michaël samen naar toe gingen. Deze film en commentaar er rond vertelde iets dat ik nog nooit gezien of gehoord had, of had ik het wel eens gelezen ?

Het was het verhaal van een Dominee welke straatjongeren(gangsters) in New-York het Evangelie vertelt. Nu die man was gek, bezeten of door God geleid. Hij vond het heel normaal dat gangsters naar God luisteren. Zag er geen graten in om bendeleiders uit hun bed te zetten om te vertellen dat God van hen hield. En geloofde rotsvast 'dat al sneden ze hem in honderd stukjes elk stukje zou blijven vertellen God hou van jouw'.

Mijn hart sprong heen en weer toen naderhand verteld werd dat dit de weg was die God voor alle Christenen open houdt. Maar ook dat God niets van ons verlangt. Hij wilt enkel dat we toelaten dat hij van ons houdt. Als God iets voor jou betekent dat is er slechts een stap te doen ga naar Hem en laat Hem in je leven komen. Bied Hem al je ellende aan, al je zorgen, al je twijfels en laat Hem die gebruiken. Nooit heb ik dieper gevoeld wat verliezen is als toen. En niets kon mij weerhouden om daar aan Jezus te vragen, nee, te smeken Jezus neem alles van mij. Jaren van zoeken, jaren van strijd verdwenen toen ik daar samen met Michaël knielde en Jezus vroeg om alles het zijne te maken.

Wat er nadien volgde was een ander leven. Na een paar weken volgde Ann mij op de weg van God. En in snel tempo volgde de eene al ongelooflijkere ervaring zich na de andere. Het zou boeken vergen om de hele grootsheid van God in op te schrijven.

Het eerste wat God recht zette was de innerlijke strijd die ik al jaren voerde tegen mijn eigen seksuele begeerten. Waar ikzelf van wanhoop tegen de muur liep, was er niets meer. Er was geen plaats meer voor een drang om mezelf 'gelukkig' te maken naast het geluk van Jezus. Ook ziekte neemt God weg, iemand levensadem inblazen kan God letterlijk doen. Na al die jaren kunnen ademen.

Dan begon God aan de volgende stap. Weet je nog die vrouw en haar belofte van 7 jaar terug. Het was ongelooflijk wat zich daar aan die deur afspeelde. Twee kemphanen die na 7 jaar elkaar herkennen als broer en zus. Ze hoefde me niet te vertellen dat ze 7 jaar was blijven bidden, haar eerste reactie sprak meer dan duizenden woorden. Maar dit was slechts een begin, stelselmatig voerde God me door Zijn gemeente. Hij liet me kennis maken met allerhande kinderen van hem. Met de roepers en de zalvende, met de vechters en de genezers, met allerhande gebeden en methodes.

In dezelfde tijd vormde God me voor een ander doel. Hij stuurde me ook mee naar de mensen die hem nog niet kende. Daar ervoer ik al snel dat er geen fabels waren verteld, maar dat werkelijk God van mensen houdt. Ik geloofde mijn eigen oren en ogen niet dat we wandelend in winkelstraten zelf door mensen aangesproken werden om te vragen waar God was. En nochtans stond het niet op mijn hoofd geschreven ! (of misschien toch). Ook hier liet God zijn grootheid zien. Hij liet me ervaren hoe je zo vals als ik zing toch mensen kunt beroeren. Hij liet me zien hoe Hij de harten van mensen kent, en je de woorden kan geven die de zalf zijn op gebroken harten. Hij liet me zien hoe je tot honderden kunt spreken, en ze tegen alle rede in blijven luisteren. Hij liet me zien hoe mensen bereid zijn om te bidden waar dan ook, ongeacht of er mensenmassa's om hen heen stromen.

De zwaarste les moest ik echter nog krijgen. Hij liet me ook zien dat hij degene is die alles bouwt. Dit lijkt gemakkelijk maar zo vond ik het niet. Met vallen en opstaan leerde ik echter ook die les dat God zijn weg bepaalt en niet wij mensen.

Nu zijn er al verscheidene jaren verstreken en nog steeds voert God me langs nieuwe wonderbaarlijke wegen. Nog steeds weet hij me te verbazen met nieuwe wonderen en nieuwe plannen. Nooit kan ik nog genoeg uitdrukken hoeveel Hij reeds gedaan heeft. God, geeft me Uw tijd om dit voor eeuwig te bezingen.